อาทิตย์อัสดง ณ พุทธวิหาร ภูทอก บึงกาฬ

ทำไมศาลาที่อยู่บนหินก้อนนั้นดูสวยและแปลกตาจังนะ ?

ผมเคยมีคำถามนี้ในความคิดเมื่อครั้งยังเด็ก ตอนที่ได้อ่านนิตยสารแนวธรรมะของคุณย่าบนชั้นหนังสือของบ้านสมัยเรียนชั้นประถมศึกษา  มีเรื่องหนึ่งที่สะดุดตาสะดุดใจผมเป็นที่สุด คือเรื่องราวของพระอาจารย์จวน  กุลเชฏโฐ แห่งวัดภูทอก ในพื้นที่จังหวัดบึงกาฬ ในตอนนั้นผมจำได้ว่ารู้สึกตื่นตาตื่นใจมาก ที่ได้อ่านเรื่องราวที่น่าอัศจรรย์ใจ ได้เห็นภาพที่สวยงามของบันไดไม้ที่ถูกสร้างชิดหน้าผาเวียนรอบเขาสูงขึ้นไปเรื่อยๆเป็นชั้นๆถึง 7 ชั้น

มีภาพหนึ่งในภาพประกอบเรื่อง เป็นภาพของศาลาเล็กๆตั้งอยู่บนก้อนหินที่แยกตัวออกไปจากตัวภูทอก  ดูช่างน่าประหลาดใจในลักษณะการเกิดขึ้นของหิน รวมถึงน่าประหลาดใจในแรงจูงใจการบรรจงสร้างศาลาขึ้นตรงจุดนั้นได้อย่างเหมาะเจาะลงตัว ซึ่งผมได้แต่เก็บเป็นคำถามไว้ในใจในตอนนั้น

วันนี้เป็นอีกวันดีที่ผมได้มีโอกาสมาชมความงามของภูทอกอีกครั้ง  แต่เพราะต้องทำธุระหลายอย่างก่อนมา  เลยทำให้มาถึงภูทอกช่วงบ่ายแก่เข้าไปแล้ว  ผมจึงรีบตัดสินใจขึ้นไปกราบพระพุทธรูปที่ศาลาชั้น 5   แล้วเร่งเดินเลียบเขาไปทางเดินด้านซ้ายมือ  ตรงไปยังพุทธวิหารเพื่อจะกราบพระ ชมความงามของทิวทัศน์ตรงจุดนั้น รวมทั้งเก็บภาพสวยๆในช่วงตะวันจะคล้อยตกดิน

ผมใช้เวลาไม่นานก็มาถึงพุทธวิหาร  พบว่าวันนี้มีคนมาเที่ยวชมจุดนี้จำนวนมาก  และต่างคนก็ต่างกำลังเก็บภาพเป็นที่ระลึก  มีทั้งแบบเซลฟี่ถ่ายตนเองและแบบสลับกันถ่ายในหมู่คณะ  ผมพยายามยืนเลี่ยงๆ หรือบางทีต้องเดินหลบฉาก เปิดพื้นที่ให้เพื่อนนักท่องเที่ยวได้ถ่ายภาพจนพอใจ ให้ภาพในมุมสวยนั้น ไม่มีผมเผลอติดเข้าไปในเฟรม ( ฮา )

ในการมาภูทอกวันนี้ ผมมีความตั้งใจว่าจะมาเก็บภาพด้วยกล้อง DSLR ที่ผมมักพกติดตัวไปเที่ยวในที่ต่างๆด้วยเสมอ  นั่นคือเจ้านิกกี้ Nikon d90 และคิตตี้เลนส์ ระยะ18-55 ม.ม. วันนี้มีพกขาตั้งกล้องมาด้วย เพราะคิดว่าถ้าใช้ขาตั้งกล้องน่าจะสะดวกขึ้นในการหาระยะและมุมภาพที่เหมาะสมในการถ่ายภาพด้วยตัวเอง  เพียงแค่ตั้งค่าที่ตัวกล้องให้สามารถลั่นชัตเตอร์ได้ด้วยรีโมทคอนโทรล ซึ่งผมสั่งการใช้งานฟังค์ชั่นผ่านแอพรีโมทในมือถือ

ผมมีเวลาครู่ใหญ่ๆในการเก็บภาพสะพานหินและลานหินหน้าพุทธวิหาร  ก่อนจะเข้าไปกราบพระพุทธรูปและรูปหล่อเหมือนจริงของพระอาจารย์จวน  กุลเชฏโฐ ในตัววิหาร  ก่อนจะถือโอกาสนั่งพักเหนื่อยที่ตรงนั้นไปในตัวด้วยเลย

มีสายลมเย็นพัดเอื่อยๆ กระทบผิวหน้าผิวกายแผ่วเบา  ทำให้เย็นสดชื่นและช่วยคลายเหนื่อยได้อย่างน่าประหลาด  ผมยืนชมความเขียวขจีของสวนยางพาราที่ด้านตะวันออกของภูทอก ที่ทอดยาวออกไปสุดสายตา  ก่อนที่จะเปลี่ยนท่าทางค่อยๆหย่อนตัวลงนั่งที่พื้นวิหารอีกครั้ง  และคราวนี้หันหน้าเข้ารับแสงอาทิตย์ยามเย็นที่ค่อยๆเริ่มอ่อนแรงลง  พร้อมกับเล็งมองหามุมสวยเพื่อเก็บภาพที่งดงามในยามนี้

หลังจากที่เล็งหามุมอยู่พักใหญ่ ผมก็ลุกเดินออกมายืนชมความสวยงามของภูทอกที่ระเบียงไม้ด้านหน้าพุทธวิหารอีกครั้ง  ซึ่งภาพตรงหน้าตอนนี้เป็นภาพภูทอกที่ถูกแสงสีส้มอ่อนละมุนของฟ้ายามใกล้โพล้เพล้ฉาบเคลือบไว้ให้เกิดภาพสวยในโทนอบอุ่นละมุนตา  ” ต้องเป็นเวลาแบบนี้สินะ ที่เหมาะเหลือเกินที่จะเก็บภาพความประทับใจในแสงงามนี้ไว้ไปฝากเพื่อนๆที่ยังไม่ได้มีโอกาสมาชม ” ผมแอบคิดเองคนเดียวเบาๆในใจ

“สมบูรณ์แบบแล้วสำหรับการมาภูทอกวันนี้” ผมสรุปกับตัวเองในห้วงคำนึงส่งท้ายกิจกรรมการมาเยือนภูทอกและพุทธวิหารในวันนี้  เป็นบทสรุปของความสุข เป็นบทสรุปของความอิ่มของทั้งหัวใจและสายตา  สมบูรณ์ตามเจตนารมณ์ที่ตั้งใจมา

ผมเดินกลับช้าๆตามเส้นทางเดิม  ทางวัดจะปิดประตูทางขึ้นในเวลา 17.00 น. เป็นการอำลาภูทอก พร้อมๆกับให้คำมั่นสัญญาในใจกับตัวเองไว้ว่า  จะกลับมากราบพระทำบุญที่ภูทอกอีกในโอกาสต่อไปอีกอย่างแน่นอน

เรื่องและภาพประกอบโดย  ณ ปราณ ราชบุตร