เที่ยวข้ามโขงส่งท้ายปีที่บึงกาฬ ไปนอนเมืองปากซันของลาว

เที่ยวส่งท้ายปีเก่า ต้อนรับปีใหม่2557 ด้วยการขับรถทางไกลไปเที่ยวจังหวัด บึงกาฬ จังหวัดใหม่ของไทยตั้งขึ้นมาได้ 2 ปีกว่านับแต่ประกาศในราชกิจจานุเบกษา ยกฐานะจากอำเภอขึ้นเป็นจังหวัด เมื่อวันที่ 22 มีนาคม 2554  การเดินทางสะดวกในเส้นทางสายหลักถนนพหลโยธินถึงสระบุรีเลี้ยวขวาเข้าสู่ถนนมิตรภาพ ระยะทางจากกรุงเทพฯ ถึงจังหวัดบึงกาฬ ราว 746 กม.

ก่อนถึงจังหวัดบึงกาฬ 21 กม. จะเห็นก้อนหินขนาดใหญ่สัณฐานกลมมนตั้งอยู่ริมทาง มีป้ายสลักไว้บนแผ่นหินว่า “วัดอาฮงศิลาวาส”  รถที่ผ่านไปมาจะเห็นเป็นที่สดุดตา  เข้าไปภายในบริเวณก็จะเห็นกลุ่มก้อนหินขนาดใหญ่ สูงราว 5 -15 เมตร ตั้งอยู่รวมกันเป็นกลุ่มเหมือนภูเขาเตี้ยๆ  สูงบ้างต่ำบ้างตั้งอยู่เรียงราย  จึงทำให้วัดอาฮงฯ เป็นแหล่งท่องเที่ยวที่น่าสนใจแห่งหนึ่งของจังหวัดบึงกาฬ

วัดอาฮงมีพระอุโบสถที่สวยงามโดดเด่นริมแม่น้ำโขง บริเวณวัดนอกจากจะมีก้อนหินขนาดใหญ่แล้ว แม่น้ำโขงที่หน้าวัดอาฮงยังมีความกว้างมากกว่าจุดอื่นๆ และมีน้ำไหลแรงเชี่ยวกราก  เนื่องจากมีแก่งหินขวางลำน้ำโขงอยู่เป็นจำนวนมาก  ที่ฝั่งไทยและฝั่งลาวจะมีแก่งหินขนาดใหญ่ยื่นออกมาสามารถลงไปเดินเล่นได้   แก่งหินทำให้บริเวณนี้เกิดน้ำหมุนวนและไหลเชี่ยวแรงดูน่ากลัว จนเป็นที่กล่าวขานของชาวบ้านว่าเป็นสะดือแม่น้ำโขงที่มีความลึกที่สุด   ทางฝั่งลาวมีโขดหินรูปร่างเหมือนเรือขนาดใหญ่จอดเชิดหัวเรือขึ้น ทางการลาวได้สร้างเจดีย์ขึ้นไว้ด้านหัวเรือ มองจากฝั่งไทยเห็นได้ชัดเจน

หลังจากชมวัดอาฮงศิลาวาสแล้ว  เราก็เดินทางต่อเข้าตัวจังหวัดบึงกาฬเพื่อไปยังที่ว่าการอำเภอเพื่อขอบัตรผ่านแดน   ปัจจุบันที่ว่าการอำเภอบึงกาฬใช้เป็นศาลากลางจังหวัดบึงกาฬชั่วคราว  เมื่อไปถึงไม่มีคนอยู่ทำงานต้องไปถามหาและตามตัวกันอย่างจ้าละหวั่น  ในที่สุดก็มีเจ้าหน้าที่ที่เป็นลูกจ้างงัวเงียออกมาทำบัตรผ่านแดนให้แบบหน้าบอกบุญไม่รับ   พลอย ทำให้ชาวบ้านคนไทย 2 – 3 คนที่รออยู่ก่อนหน้า ได้รับบัตรผ่านแดนไปพร้อมกับเราด้วย   ตอนจ่ายเงินค่าธรรมเนียมยังร้องขอว่านอกจากค่าธรรมเนียม 60 บาทแล้ว ค่าล่วงเวลาวันหยุดแล้วแต่จะให้  นี่!!..ระบบราชการไทย บริการไม่ประทับใจแล้วยังขอเศษขอเลยอีก

จากศาลากลางไปยังท่าเรือห่างออกทางเหนือไปราว  3 กม. ไปที่จุดตรวจประทับตราขาออกแล้วก็ลงเรือข้ามฟากค่าตั๋วคนละ100บาทไปเมืองปากซันได้  คำว่าปากซัน หมายถึงแม่น้ำซันไหลมาบรรจบกับแม่น้ำโขง จึงเรียกกว่า “ปากซัน” เมืองที่ตั้งอยู่จึงถูกเรียกว่าเมืองปากซัน   เช่นเดียวกับปากเซ แม่น้ำเซโดนไหลมาบรรจบกับแม่น้ำโขง ก็เรียกว่า “ปากเซ”  ตัวเมืองก็เรียกว่าเมืองปากเซ   พอข้ามไปขึ้นฝั่งที่ท่าเรือปากซันแล้วก็ไปประทับตราขาเข้าที่ ตม.ลาว ซึ่งได้รับความสะดวกโดยไม่เสียค่าธรรมเนียมแต่อย่างใด

ออกจาก ตม.นั่งรถสกายแล็บของลาวเข้าเมืองปากซัน ระยะทางราว 3 กม. คิดค่าโดยสารคนละ 60 บาท หรือ 15,000 กีบ  พอข้ามแม่น้ำซันก็ถึงโรงแรมปากซันโฮเต็ล  ซึ่งอยู่ริมแม่น้ำซัน  หลังจากเช็คอินแล้วก็ออกมากนั่งร้านอาหารของโรงแรมที่ริมแม่น้ำซัน ทั้งโรงแรมและร้านอาหารแห่งนี้เป็นของชาวเวียดนาม พนักงานโรงแรมและพนักงานเสริฟเป็นชาวเวียดนามทังหมด  เรานั่งกินขาหมูยัดใส้ กับปลาเคิ่งลวกจิ้มเป็นกับแกล้ม  พอตกค่ำก็ย้ายไปอีกร้านชื่อปากซันบันเทิง กินปลาต้มแซบ และลาบปลาเคิ่งรสจัดจ้าน อร่อยแซบอีหลี ครับ

หลังจากนอนสบายส่งท้ายปีเก่าที่เมืองปากซันแล้ว  รุ่งขึ้นก่อนข้ามกลับฝั่งไทย เรากิน“เฝอ” สูตรเวียดนามแท้ ๆ เพราะปรุงโดยชาวเวียดนาม  ซึ่งเหมือนกับกินก๋วยเตี๋ยวรสจืดของไทย แล้วแต่จะปรุงรสชาติเอาเอง   พอข้ามมาฝั่งไทยที่บึงกาฬเราก็มุ่งย้อนกลับไปที่บ้านไคสีห่างจากตัวจังหวัด 17 กม. ตามที่นัดหมายกับพรรคพวกไว้เพื่อมากินปลาแม่น้ำโขงที่บ้านไคสี ที่นี่เขาตั้งหมู่บ้านขึ้นใหม่ ตั้งชื่อว่า “บ้านศิริพร”  พวกเราดื่มกินกับชาวบ้านที่เขาชวนเรามาร่วมวงด้วยอย่างอิ่มหนำสำราญและสนุกสนานจนมืดค่ำ โชคดีค่ำวันที่31 ธค.วันส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่อากาศริมแม่น้ำโขงไม่หนาวจัด    พอได้เวลา Count Down เราก็กลับเข้าเมืองบึงกาฬ  ที่นึ่ชาวเมืองบึงกาฬเขาจุดพลุขึ้นฟ้าเฉลิมฉลองกันสนั่นหวั่นไหวนับพันดอก เสียงพลุดังเป็นเวลานานทั้งก่อนเที่ยงคืนและหลังเที่ยงคืน  แม้ว่าเป็นจังหวัดเล็กๆ แต่เรื่องการเฉลิมฉลอง เขาทำกันเอิกเกริกมากยิ่งกว่าจังหวัดใหญ่ ๆ หลายจังหวัด  ต้องขอยกนิ้วให้เมืองบึงกาฬเลยครับ

วัดอาฮงศิลาวาส อยู่ริมทางก่อนถึงเมืองบึงกาฬ มีก้อนหินโดดเด่นแปลกตา มีแห่งแม่น้ำโขงหมุนวน

ซุ้มท่าน้ำ บริเวณหน้าวัดฮาฮง ติดกับแม่น้ำโขง

หลากหลายมุมมองบริเวณวัดอาฮงศิลาวาส

พระอุโบสถวัดอาฮง สวยงามโดดเด่นอยู่ริมแม่น้ำโขง

ก้อนหินขนาดใหญ่ สัณฐานแปลกตา ตั้งอยู่เป็นกลุ่มทางเข้าวัดอาฮง

แก่งริมแม่น้ำโขวงหน้าวัดอาฮง

แก่งหินฝั่งลาว ตรงข้ามวัดอาฮง

แก่งหินกลางแม่น้ำโขง ส่วนที่โผล่ขึ้นมา และส่วนที่ยังไม่โผล่ทำให้น้ำหมุนวน

(บน)ท่าเรือฝั่งไทย  และ(ล่าง) ท่าเรือฝั่งลาว  จากจังหวัดบึงกาฬ ข้ามไป เมืองปากซัน

ท่าเรือฝั่งไทย เป็นทั้งท่าข้ามฟากของผู้โดยสาร และการขนส่งสินค้าผ่านแดน

สะพานที่ทอดยาวใช้ขนส่งสินค้าให้ลื่นไหลลงมา ทำให้สินค้าลงเรือได้รวดเร็ว

ผู้โดยสารผ่านแดน ไทย  – ลาว ระหว่างบึงกาฬและปากซัน

 

แพขนานยนต์ นำรถยนต์บรรทุกขนาดใหญ่ข้ามแม่น้ำโขง  ระหว่างบึงกาฬ – ปากซัน

 

 

ท่าเรือฝั่งปากซันของลาว

ป้ายทะเบียนรถเมืองปากซัน ขึ้นกับแขวงบอลิคำไซ สปป.ลาว

โรงแรมและภัตตาคาร ปากซันโฮเต็ล  ด้านหลังติดริมแม่น้ำซัน

อาหารเช้าขาหมูยัดใส้ลวกจิ้ม  และกาแฟรสจัด(หอมมัน) เสริพในปริมาณไม่ถึงครึ่งถ้วย ตามภาพ ส่วนภาพยาวๆ ภาพบนเป็นรางยาวที่ปัสสาวะชาย  และภาพล่างเป็นที่ปัสสาวะหญิง สามารถเข้าพร้อมกันได้สองคน

แม่น้ำ(ปาก)ซันยามเช้า

ยามเช้าที่หน้าโรงแรมปากซัน

บ้านไคสี  หมู่บ้านเ่ก่าแก่โบราณของจังหวัดบึงกาฬ

กินปลากับชาวบ้านไคสี ทั้งต้มทั้งลาบ เป็นปลาเขิ้งขนาดใหญ่ตัวเท่าขา เนื้อนุ่มและแน่น

ตะวันขึ้นยามเช้าที่เมืองปากซัน

ตะวันใกล้ตกดินที่เมืองปากซัน  บริเวณแม่น้ำซัน

แม่น้ำปากซัน ยามเช้า

 

ขอขอบคุณที่มา ลุงต้าลี่ http://www.oknation.net/blog/loongdali/2014/01/02/entry-1’>